عقب بردن خط سه امتیازی به معنای بازگشت به عقب نیست

NBA بدون ارتش ربات‌های دریافت و پرتاب که در هر حمله در کرنرها مستقر می‌شوند، چگونه به نظر می‌رسید؟ بیایید دریابیم.
Spot-up shooters باید راه‌های دیگری برای مفید بودن در حمله پیدا کنند. تقاضا برای مجموعه‌های مهارت جایگزین افزایش می‌یافت – برای امتیازآوران پست، هنرمندان میان‌برد و برش‌زنندگان زیرک. تعداد کلی پرتاب‌های سه امتیازی کاهش می‌یافت و تعداد انگشت‌شماری پرتاب ناموفق دوربرد در هر بازی، با چیز دیگری جایگزین می‌شد. و اگر یک قوس سه امتیازی عمیق‌تر، جریان بازی را مختل کند، همیشه می‌توانیم همان کاری را انجام دهیم که دیوید استرن در زمان کوتاه کردن خط در دوران جردن انجام داد: آن را به حالت قبل برگردانیم.

آمارها نشان می‌دهد که پرتاب‌کنندگان امروزی، توانایی به ثمر رساندن پرتاب‌های دورتر را دارند. در این فصل، بازیکنان NBA بیش از ۴۷,۰۰۰ پرتاب از فاصله ۲۵ فوتی و فراتر از آن انجام داده‌اند – این تعداد، از مجموع پرتاب‌های سه امتیازی تمام فصول قبل از ۲۰۱۲/۱۳ بیش‌تر است. با حذف پرتاب‌های آخر ثانیه، آن‌ها بیش از ۳۵ درصد از این پرتاب‌ها را به گل تبدیل کرده‌اند.

پرتاب سه امتیازی کرنر، به نسخه بسکتبالی شیفت دفاعی بیسبال تبدیل شده است. از هوشمندانه به فرسوده تبدیل شده است. این یک ترفند کارایی بزرگ است که بیش از حد مورد استقبال قرار گرفته و تنوع بازی را تهدید می‌کند. اوبرایان و دیگران پرتاب سه امتیازی را برای باز کردن بازی و دوری از حرکات تکراری پست‌اپ که در اواخر دهه ۱۹۷۰ خسته‌کننده شده بود، ایجاد کردند.

خب، ماموریت با موفقیت انجام شد. اکنون، یک بازی NBA به طور میانگین شامل ۷۵ پرتاب سه امتیازی و کمتر از نه حرکت پست‌اپ در مجموع است. لیگ در گذشته تنها شامل تعداد انگشت‌شماری از بازیکنان قادر به انجام این پرتاب‌های پرشی دوربرد (long-range jumpers) بود؛ اکنون تنها شامل تعداد انگشت‌شماری از بازیکنانی است که قادر به انجام آن نیستند. بسکتبال زمانی در بهترین حالت خود قرار دارد که انواع مختلف بازیکنان بتوانند به روش‌های مختلف شکوفا شوند. در نهایت، پنج گروه موقعیتی سنتی این ورزش به مرور زمان به طور طبیعی پدیدار شدند.

عقب بردن خط سه امتیازی به معنای بازگشت به عقب نیست؛ بلکه به معنای استفاده از کتاب قوانین برای مهندسی معکوس زیباترین بسکتبال جهان است. هرچند ممکن است رادیکال به نظر برسد، دفتر لیگ دهه‌هاست که این کار را انجام می‌دهد. وقتی جورج میکان بیش از حد مسلط شد، لیگ کلید را به یک منطقه رنگی تبدیل کرد.
وقتی ویلت چمبرلین از راه رسید، آن را حتی عریض‌تر کردند. وقتی آن هم کافی نبود، یک خط سه امتیازی اضافه کردند. از آن زمان تغییر چندانی نکرده است، اما خطوط زمین اکنون مانند یادگاری از دوران گذشته‌ی حرکات پست‌اپ و کفش‌های چاک تیلور به نظر می‌رسند؛ ترکیب منطقه رنگی فوق‌العاده عریض که برای کاهش بازی‌های پست طراحی شده و قوس سه امتیازی که برای پرتاب‌کنندگان پرشی دهه ۱۹۷۰ طراحی شده، به سادگی با بازی امروز ناهمگون است.

NBA می‌تواند از لیگ برتر بیسبال درس بگیرد. زمانی که استراتژی‌های جنبش تحلیلی، حملات را سرکوب کرد و منجر به بازی ایستا شد، MLB تئو اپستین، مدیر کل سابق تیم‌های رد ساکس و کابز را برای اعمال همان اصولی که در دفتر مدیریت به کار می‌برد، به منظور احیای حرکت و تنوع در زمین بازی، استخدام کرد. ایده‌های او جواب داد. بازی‌های بیسبال کوتاه‌تر و پرهیجان‌تر شدند. متخصصان آمار همیشه به دنبال ترفندهای کارایی جدید خواهند بود. تیم‌ها همیشه سعی می‌کنند از قوانین برای پیروزی در بازی‌ها سوءاستفاده کنند. این وظیفه لیگ است که روندها را رصد کند و قوانین را به نفع محصول نهایی تغییر دهد. این موضوع جدیدی نیست؛ به همین دلیل است که ما ساعت شوت، قانون سه ثانیه، دخالت در توپ در حال فرود و منطقه محدود شده را داریم.

زمان آن فرا رسیده است که آدام سیلور و همکارانش همان کاری را انجام دهند که لری اوبرایان و دیوید استرن برای ساخت بهترین لیگ بسکتبال جهان انجام دادند. چه چیزی دلپذیرتر از یک پرتاب سه امتیازی است؟

منابع:

https://thebalderball.com